ให้เวลากับความพังเพื่อที่จะเข้าใจว่า โลกที่เคยนึกว่าแตกสลายจริง ๆ แล้ว ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย

พื้นที่ที่เธอจากไปหลงเหลือไว้เพียงรอยร้าว หลายสิ่งไม่อาจต่อให้ติดเหมือนเดิมได้ แม้พยายามสักเท่าไหร่ ฉันได้แต่โอบกอดสิ่งต่าง ๆ ที่ต่อไม่ติดเหล่านั้นไว้ ถ้าวันหนึ่งคนที่เคยอยู่ข้างๆ จะหายไปไม่ต้องกักเก็บความเจ็บปวดไว้หรอก ปล่อยใจให้ไหลไปกับความพังสักพักถ้าอยากร้องก็ตะโกนให้สุดเสียง ถ้าอยากคิดถึงก็โหยหาให้เต็มที่ซึมซับทุกอณูแห่งความเปราะบาง เมื่อเวลาผ่านไปเธอจะค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้นใหม่จากเศษใจที่เคยแตกสลายเมื่อวันวานได้เอง