ในแสงสีหมากสุกอันสาดคลุมสนธยานั้น ร่างหนึ่งปรากฏเป็นเงาตะคุ่มเดินตัดลานหน้าโรงพยาบาลผ่านมา ดาราคงนึกว่าตัวเองตาฝาด ถ้าไม่ทันได้ยินเสียงหมาเห่าแหลมดังขึ้นข้าง ๆ บังคับตัวเองกะพริบตา พบว่าผู้ก้าวมาใหม่คือหญิงแก่ผมหยิกขาวดูกระเซอะกระเซิงในชุดเทาทึม อ้อมแขนประคองสุนัขคล้ายพันธุ์ชิวาวาผสม มันคงนึกกลัวหญิงทรุดโทรมที่ก้าวเซซังยังกับซอมบี้กระมัง จึงเห่าไม่ยอมหยุด “หยุด” เจ้าของหมาสั่งเบา ๆ สายตาปรายมองดารานิดหนึ่งก่อนก้มพูดกับเจ้าชิวาวา “เขาทุกข์พออยู่แล้ว อย่าไปทำเขา” ประโยคต่อจากนั้นคนพูดลดเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ “ส่วนคนพวกนั้น แกไม่ควรเล่นด้วย” ดาราเอะใจบางอย่าง หันมองข้างหลังก็ไม่เห็น ‘คนพวกนั้น’ เลยกระทั่งหันกลับมา ลานหน้าโรงพยาบาลก็กลับเปล่าว่าง เหลือเพียงสายลมยะเยือกอันพัดผ่านยอดไม้ดังหวือ ๆ