ในช่วงเวลาที่เหงาเจียนตายและโดดเดี่ยวเกินทน ฉันยังคงเชื่อมั่นว่าข้างนอกนั่นจะต้องมีใครสักคนที่รู้สึกเหมือนกัน แค่คิดว่าเสียงแห่งความเปล่าเปลี่ยวนี้จะส่งถึงใครบางคน ก็ปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำได้มากมาย ชีวิตของคิโกะเป็นดังเช่นวาส 52 เฮิรตซ์ ที่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีใครรับรู้ถึงตัวตน ทั้งยังไม่มีใครเข้าใจ เมื่อเธอตัดสินใจพาตัวเองออกมาจากอดีตอันขมขื่น และย้ายมาอยู่ในเมืองเล็กๆ ริมทะเลของจังหวัดโออิตะ เธอก็ได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูทุกข์ทนและแปลกแยกไม่ต่างกัน แต่ไม่ว่าจะพยายามพูดคุยเท่าไร้ เสียงของเธอก็เหมือนจะส่งไปไม่ถึงเสียที ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเสียงของวามเหงาทั้งสองตัวนี้จะสามารถสื่อถึงกันได้หรือไม่