พระอาทิตย์ลอยอยู่หลังเมฆฝนเสมอ -- แม้ตาจะมองไม่เห็นแต่มีอยู่แน่นอน -- 2 ชั่วโมงก่อนเข้านอน -- แสงสว่างตรงสุดขอบฟ้าโน่น

ต่อให้เราอยู่ไม่ไกลกันขนาดนั้นแต่ก็เหงาอยู่ไม่น้อย คงเพราะเราไม่เคยเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวสินะ ในยุคของการเชื่อมต่อกับผู้อื่นมากเกินไปคงทำให้เราลืมคุณค่าของความโดดเดี่ยวและไม่เคยค้นหาความสุขของเวลาเหงา ๆ พอประมาณ บางทีการเรียนรู้และเข้าใจช่วงเวลาลำพัง ดึงความเหงาเข้ามาอยู่มุมหนึ่งของหัวใจ จิตใจอาจขัมแข็งขึ้น พอให้เราอยู่คนเดียวอย่างกล้หาญ...แบบไดโนเสาร์ตัวสุดท้ายตัวนั้นก็เป็นได้ การ์ตูนไดโนเสาร์หลากหลายสายพันธุ์กับเรื่องราวที่เกี่ยวพันกับความเหงาประมาณหนึ่ง