อีซึ่งโดไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตนถึงอ่านสีหน้าว่างเปล่าของอีกฝ่ายที่ใครๆ ต่างบรรยายว่า "อ่านไม่ออก" ได้อย่างปรุโปร่ง เขาถูนิ้วโป้งบนแก้มที่ตนเพิ่งหยิกอย่างแผ่วเบาแล้วกล่าวเสียงราบเรียบ
"เสียดายจัง"
"เรื่องอะไร"
"เมื่อคืนนายน่ารักสุดๆ เลยน่ะสิ ทั้งไร้เดียงสา ตรงไปตรงมา แล้วก็น่าเอ็นดูเหมือนเด็ก"
แกคูกยองมุ่นคิ้ว แต่เพียงอึดใจเดียวก็คลาย "แล้วไงต่อ"
"ฉันอยากสนิทกับอีกร่างของนายเหมือนกัน"
- ไม่กลัวไงกัน - แคูยองนึกถึงถ้อยคำที่ไม่อาจเอ่ย
"ไม่กลัว ฉันอยากบอกรักนาย ไม่ว่านายจะอยู่ในร่างไหนก็ตาม"